Daar sta ik dan, voor de zoveelste keer in Tadasana of zittend in meditatiehouding.
In mijn hoofd weet ik dat ik mijn rug recht dien te houden en mijn borst wat omhoog moet tillen. Ik weet ook, dankzij een van mijn yogadocenten, dat dat een puntje is waar ik mezelf steeds op mag blijven corrigeren.
Om van een wat gebukt bestaan over te gaan in een mezelf oprichten is gemakkelijker gezegd dan gedaan….
…Mijn hoofd weet het, nu mijn lichaam nog.
Jezelf oprichten en daarbij je borstgebied openen heeft, voor mij althans, ook wel wat “engs”. Je zet de deur waarachter je hart zit open en kwetsbaarheid komt om de hoek kijken.
Oei..
Gemakkelijker is het om lekker veilig terug te gaan naar mijn oude vertrouwde, wat gesloten houding.
Zowel op als naast de mat. Tegelijkertijd voelt die openheid wel heel vrij en geeft het oprichten me een gevoel van zelfvertrouwen, een gevoel dat ik er mag zijn.
Interessant vind ik dat.
Hoe sta, zit, beweeg je op de mat en hoe kan je dit vertalen naar je dagelijks leven?
Doe jij ook altijd zo je best om de houdingen zo goed mogelijk te doen? Yoga is allesbehalve prestatiegericht bezig zijn. Voor wie of wat doe jij dan zo je best? En waarom eigenlijk?
Weet je nog, de eerste keer dat je je hoofd achterover bracht in Ustrasana? Wat een overgave was daar voor nodig om je controle los te laten.
Te vertrouwen op het bekken en hier kracht uit weten te halen. Het bekken, gevestigd in het gebied van het 2e chakra; de plek waar o.a. je verbondenheid met jezelf en je emotionele identiteit gevestigd is.
De Paschimottanasana; of wel de zittende voorwaartse buiging waarbij het het belangrijkst is vanuit je bekken naar voren te leren buigen met een vlakke rug. Maar wat willen we allemaal graag met die neus naar de knie of liever gezegd nog “op de knie”.
Toch?
Hoeveel gemakkelijker zouden we het ons zelf maken als we ons over zouden kunnen geven aan de beweging op zich? Alleen de beweging, zonder ons zelf, min of meer wat geforceerd, in een richting te duwen terwijl we nog helemaal niet door voelt hebben of de beweging waar we in zitten wel klopt of goed voelt?
Ren jij van het ene doel naar het andere en heb je vervolgens het volgende doel alweer in het vizier?
Vaak valt er meer te leren op de weg ergens naar toe dan aangekomen bij het uiteindelijke doel op zich.
Het geworstel met hurkhoudingen, honden en ademhalingen. Het opzoeken van je grenzen maar ze tegelijkertijd wel weten te respecteren.
Het focussen in balanshoudingen.
Het zijn allemaal metaforen voor jou leven op dit moment. Zowel op de mat als naast de mat. Wees je ervan bewust dat het een volgende keer weer helemaal anders kan zijn. En ook dat is oke. Je bent goed zoals je bent. Nu, op dit moment.
Namaste
Reactie plaatsen
Reacties